In al drop pràns: in ch’l’òura ch’ogni lus
l’as fa piò chiéta, armàgner fèirem, stèr
segrét damànd i sas: tótt a s’ardùs
e un sél tratgnû ma alsér, un fil ed fèr
ch’al sdèndla tra du mur, un léter sfus
col sô bicér atàch i èin lè a neghèr,
perfèt, al mèl ch’as móv, al tèimp ch’al vòula,
la sbrùsia ‘d ciamèr tótt na volta sòula.
Nel pomeriggio: in quell’ora in cui ogni luce
si fa più quieta, rimaner fermi, stare
segreti come i sassi: tutto s’addensa
e un cielo trattenuto ma leggero, un fil di ferro
che oscilla tra due muri, un litro sfuso
col bicchiere accanto son lì a negare,
perfetti, il male che si muove, il tempo che vola,
la smania di dar nome a tutto una volta sola.
barbara